Posłowie

Mirosława Jerzego Gontarskiego – Nie ma – to twórczość dojrzała, ale także wielowątkowa, refleksyjna, czasami ukazująca eskapizm, aberrację, alegorię oraz catingę. Poeta pozostawia wiele do myślenia odbiorcy. Snuje różnorodne dywagacje związane z imperatywem miłości jednocześnie wskazując na znaczenie czasu. Ważnego znaczenia nabiera fakt „wejścia do tej samej rzeki”. Bo czyż można tak samo kochać jak przed rozstaniem się. Czy to „coś” co doprowadziło do rozstania nie będzie przeszkodą w ponownym połączeniu się? Czy miłość jako taka bez fizycznego pożądania może być miłością prawdziwą? Czy miłość platoniczna wyczerpuje wszystkie możliwości, czy też imperatyw biologiczny zepchnie ją na dalszy plan, a pożądanie fizyczne będzie jak ten żar w palenisku? 

str. 34-35

* * *

po pierwsze:

spróbowałaś mnie

a ja jak czerstwy chleb nie 

chcę się dziwić

bo przecież biorąc mnie w dłonie

nie trudno ci było wyczuć

moją szorstkość

ja teraz już nie sądzę ja wiem

że to wcale nieprawda że prawda boli

to bolą tylko niespełnione marzenia

że się nie spełniły

i chociaż ja wiem i ty

to nie będzie nam dane nic

poza tęsknym spojrzeniem za horyzont

że niby tam jest to

śmieszne że taką oczywistość muszę ci

kłaść wierszem

po drugie:

ty już nie chcesz moich spojrzeń

 w twoje okno

tam teraz pewnie ciemno

skoro wiem ze jesteś już w innych

dziwię się że jeszcze pamiętam?

po trzecie:

oto jest zazdrość

kiedy nie dzwoni telefon

a tylko ciągłe odkładanie słuchawki na swoje miejsce

to takie smutne nie doczekać się

i kiedy nie można wysiedzieć

pójść

budząc się pod twoim oknem

lub tam gdzie jeszcze twój zapach

a przecież wiem że nie ma miłości

a przecież wiem że miłość jest

po czwarte:

można po raz któryś powiedzieć sobie

o swojej sile

lub wmawiać sobie lęk

ale można nie ufać w nic nawet w siebie

i w to co się sobie przyrzekało po stokroć

str. 33

* * *

a jak ciebie nie ma

to przecież

zjawiają się obok mnie

czarownice złych myśli

i nie pomaga

zapalone nocą światło

gubię się wtedy w kącie pokoju

bez skrawka snu

czekam

chociaż nitki czułości

str. 32

* * *

kiedy czasem

wszyscy przyjaciele odjadą

niekoniecznie na zawsze

i sam połykam chodniki miasta

i mój czas leniwy

rozumiem

bardziej niż kiedykolwiek

że jestem taki sam jak ty

i nie lubię samotności

str. 31

* * *

Jerzemu Wieczorkowi

dym

to zaułki Krakowa w deszczu

niewierny Tomaszu

twoje słowa buduję z westchnień

przytakuję

wiem

że za oknem

rozmoknie zakrótkie spotkanie

str. 30

* * *

kiedy czekam i tyle już dni mija w złość

chciałbym wiedzieć

czy niecierpliwość jest próbą sił

czy gniewem serca

wiem przecież w którym miejscu jesteś

za horyzontem

oto są chwile kiedy ziemia jest za wielka

i nie można powiedzieć wtedy

nic nie jest ważne tylko ty

bez zająknięcia potrafię przecież

wymówić twoje imię

i jeszcze klika innych słów

ale

to nieprawda że czekał będę tylko do jutra

nigdy nie czeka się tylko do jutra

str. 29

* * *

poraził nas 

w zatłoczonym tramwaju

ryk

przejeżdżającej karetki

za oknem

samochody dla miejsca

rozpychały się na chodniku

pomiędzy przechodniami

nikt się nie dziwił

zauważyłem

że nie tylko ja

zacisnąłem w dłoni 

kciuk

str. 28

* * *

do tramwaju numer siedemnaście

wszedł bezdomny

gdzieś na wysokości targowej hali

rozczytałem z rozpiętej na piersi kartki

o bezsensowności jego losu

w ten sylwestrowy poranek

pomyślałem o przyszłym roku

a nie o podarowanej pięciozłotówce

bo co komu było wiedzieć

że to były moje ostatnie

pieniądze w tym roku

str. 27

* * *

cóż mam ci odpowiedzieć

na twoje zdziwione oczy

że mimo wszystko bywam?

bo przecież że świat inny

wiem

a skoro nie masz mnie

nie patrz tak często na drzwi

tym bardziej

że nocą śnieg przykrył drogowskazy

do mojego domu

str. 26

* * *

nie śmiej się ze mnie

kiedy opuszkami palców

rozcinam mgłę tego poranka

a splątane słowa

rysują nowe horyzonty tak daleko

i zasmucone powracają

wiem

że kłamstwa to tylko wszystko na odwrót

grymas twarzy kiedy powiew morza

uderza w plecy

i nic

nie śmiej się ze mnie

kiedy płaczę

jestem przecież 

tylko przedpokojem w twoim domu

str. 25

* * *

nie mów mi słów które podpalają

to już było

ty po prostu bądź

najpierw popatrz i nie czyń nic

bez namysłu

aby potem nie odchodzić

zbyt prędko

bo czasem

trudno odejść

str. 24

* * *

ona mówiła mi o straconym życiu

kiedy ja do zatrzymania ścigałem w myślach

zegar nad twoim łóżkiem

i tęczę czterokrotną

spotkaną niegdyś zupełnie przypadkiem

nie wiem dlaczego dziś całą zimę patrzyłem przez okno

że zadzwonisz

a tej nawet przez myśl nie przeszło

że kocham tylko ciebie

ważę

jak długo uda mi się opóźniać

wierszem pisanym palcem na wodzie

str. 22-23

* * *

przecież wiesz

że zobaczysz tylko smutne oczy

gdy podniesiesz głos

to twoje

bezmyślnie rzucone

złe słowo

zaszkli komuś oczy

i wcale nie musi wywołać deszczu

na twój krzyk

po prostu 

kiedyś słońce

zgaśnie

str. 21

* * *

nienawidzę wojny

nie tak jak moja matka

której za drutami umarł brat

wojna zabiera kobietom mężczyzn ich marzeń

nie umniejszam cierpienia

które do tej chwili czuje w swoim domu

myślę że płaczę z moją matką od urodzenia

przeklinam wojnę za to że jest w moim domu

i nie pozwala mi

ja jak w teatrze ciągle muszę odgrywać dramat wojny

której nie mogę pamiętać

ja mam tego po dziurki

moje wojny to wojny o miłość

str. 20

* * *

kiedyś napiszę do ciebie list

opiszę w nim swój smutek

że jestem tak daleko

od kwiatów z łąk które obszedłem

za tobą

opiszę ci w nim motyle za którymi

chciałem zapomnieć

i te wszystkie źdźbła traw

na których odpoczywałem potem

rachując ptaki uciekające przed księżycem

a potem wspomnę jeszcze o nocy

bezsennej

bez ciebie

i może wtedy zrozumiesz

jak jesteś ode mnie daleko

str. 19

* * *

przyjaźni nie mierzy się

kieliszkiem mruganiem powiek

nie wolno jej mierzyć imieniem

lub jej kończyć bo kończy się dzień

przyjaźń

to nie powiedziane jak żart

to nie zaciąganie się papierosem

i jego dymu kłęby zamiast słowa

tym bardziej dłoń

byś kładkę nieszczęść

przeszedł bez szwanku

jestem tylko plastrem na rany

o których jutro zapomnisz

str. 18

* * *

kiedy twoje i moje oczy niecierpliwe

nie przeszkodzi koniec dnia

za oknem

aby nie powiedzieć ani słowa sobie

patrząc poprzez twarze

nauczyłem się dość szybko

twojej niecierpliwości

i ukradłem uśmiech nie dla mnie

by żyć jeszcze jedną chwilę dłużej

a teraz

nie umiem umknąć czym prędzej

tak podoba mi się wiosna twoich dłoni

zwłaszcza kiedy włosy poprawiasz

a więc tak mało jeszcze widziałem

dlatego nie powiem ani słowa

by nie burzyć porządku świata

str. 17

* * *

pod moim oknem

dzieci wygrzebują ze śmietniska

kolorowe gałganki

przez czas 

są one bohaterami

ich zasłyszanych kreskówek

z którymi 

rozmawiają o wartościach

str. 16

* * *

płomień który gaśnie

chciałby spalić choćby

jeszcze jedną ćmę

gasnącym światłem

kusi ku sobie

przywołując

o swoim końcu

a ćma ta lala

str. 15

* * *

kim jestem

skoro nie jestem nikim

zamieniam pieniążek w mgłę

jak czarodziej

widzę jak dzień za dniem więdną różą

one bolą gdy je dotykać zbyt mocno

a te moje dni

podzielone lampkami szampana

uciekają mi jak gołębie

wyciągane z czarnego kapelusza

str. 14

* * *

za oknem bezustanne niebo gwiaździste

noc jak zwykle znajduje mnie z niedomkniętą myślą

kolejny dzień nowej prawdy poniósł za sobą

jeszcze dudnią ciężkie samochody

kiedy czas się zatrzymuje

wytrzepane z pudełek zapomnianych

ołowiane ptaki stoją nieruchomo

tam gdzie je przykleiły

drobne paluszki dzieckiem

znowu

niektórym zabrakło miejsca na stole

pomiędzy aniołkami

kiedy czas się zatrzymuje

i szuka winnych

na każdym miejscu

proszę nie płakać

str. 13

* * *

kiedy umierasz poeto

błyskawica westchnienie nieba

zabiera niedokończone wersy

nieskończone myśli

gasną płomykami wypalonych zniczy

a dzieła dokończą

sprzątający gnijące kwiaty

od przyjaciół

słońce obudzi ich w następny wiersz

już nie twój

a twojej duszy

pokój do zobaczenia

str. 12

* * *

nie wierzę w miłość bo to otchłań

pożerająca nasze wszystkie dobre pomysły

i jaka dal przed nami

i tylko zatrzaśnięte wrota chęci

i te nieprawdziwe słowa

by nas zassać na każdym kroku

nie wierzę w miłość bo to otchłań

w którą wpadamy głębiej coraz

ucząc się kłamstw jak pacierza

i trzeba by mieć klucz do

by wybrnąć

a właśnie gdzieś się zapodział

ale jak trzeba umieć tę otchłań pokonać

na kolanach by go posiąść

znaleźć

tę miłość

i tak dalej

str. 11

* * *

i tak wiesz co ci najbardziej potrzebne

a skoro tak

to na nic te wszystkie wspinaczki

na niebosiężne szczyty

bo to tylko lodowe granie

z których można spaść

i kiedy tak ciągle

i mimo wszystko szukam ciebie

to nie po to by popatrzeć

w twoje smutne oczy

chcę ci tylko przypomnieć

że i woda i powietrze

zetrą każdy kamień na proch

i wcale nie trzeba do tego

przykładać ręki